Nowości i recenzje

Opowieść rozpoczyna się pod koniec II wojny światowej. Trzy nieznające się kobiety, po koszmarze obozu Auschwitz, zostają przewiezione do Freibergu i przeznaczone do niewolniczej pracy w zakładzie zbrojeniowym. Umieszczone w transporcie do obozu Mauthausen w Austrii, są pewne, że czeka je śmierć. Podczas trwającej siedemnaście dni gehenny, pochłaniającej życie połowy transportowanych więźniów, kobiety rodzą dzieci. Pomimo katastrofalnych okoliczności, głównie dzięki pomocy współwięźniów i szczodrości mieszkańców mijanych wiosek, zarówno matkom, jak i dzieciom udaje się przeżyć. Po wojnie matki z dziećmi rozpoczynają nowe życie w różnych częściach świata. Dopiero podczas obchodów 65. rocznicy wyzwolenia obozu Mauthausen dzieci dowiadują się o sobie wzajemnie i okolicznościach związanych z ich narodzinami – tak niezwykłych i tak jednoczących, że nie sposób nie podzielić się nimi z całym światem.

Opowieść o zwykłych ludziach, którzy po wojnie próbują odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Różne przeżycia i inne spojrzenie na sytuację w Polsce sprawiają, że nawet przy rodzinnych stołach dochodzi do konfliktów i zadrażnień.

Gdy Paweł jest zajęty swoimi tajemnicami, jego nastoletnia córka Nastka zakłada bloga kulinarnego z przepisami z rodzinnych notatek sprzed wielu lat. W rozwijaniu nowej pasji będą chciały jej pomóc przyszywane babcie, które stanowczo za często pakują się w kłopoty. Co wymyśliły tym razem i jak zareaguje Nastka, gdy się o tym dowie?
To naprawdę niezwykła rodzinka z wyboru. Pokochacie ich, bo wzruszają i bawią do łez!

Josef Mengele jest uzdolnionym i wrażliwym dzieckiem, przewyższającym intelektem swoich braci. W szkole interesuje się sztuką i muzyką. Jak to możliwe, że kilkanaście lat później zostaje uznany za jednego z najokrutniejszych nazistowskich morderców?

Staje się żywym symbolem hitlerowskiego „ostatecznego rozwiązania” w całej jego potworności. Krótkim gestem dłoni wysyła czterysta tysięcy więźniów na śmierć w komorach gazowych. W Auschwitz przeprowadza makabryczne eksperymenty medyczne.

Natalia Nowak-Lewandowska napisała Pionki jest druga część trylogii która rozpoczyna się, gdy wszyscy próbują jakoś ułożyć sobie życie w Łodzi. W swojej najnowszej książce Nowak-Lewandowska skupia się na najmłodszej bohaterce, aczkolwiek nie zapomina o poharatanych przez życie Juliannie i Jakubie. Mamy nawet okazję poznać ich rodziców, choć nie jest to zbyt przyjemne spotkanie. Gdy pewnej nocy Majka nie wraca z imprezy, cała policja staje na baczność. Odnalezienie dziewczyny nie jest prostą sprawą, bowiem w jej zaginięcie zaplątana jest mafia. Cała historia komplikuje się jeszcze bardziej, gdy wychodzi na jaw, kto pociąga za sznurki. Świetnie przeprowadzona, spójna i pełna nieoczekiwanych zwrotów akcja nie pozwala nam rozstać się z Różańskimi nawet na chwilę. Julianna, która – odrzucona przez rodziców i z ogromnym bagażem własnych upadków – wreszcie zaczyna odżywać. Z drugiej strony Jakub, który – mogłoby się wydawać – stracił już wszystko, co miał do stracenia. I w tym wszystkim Majka, z którą nie ma kontaktu. Natalia Nowak-Lewandowska jest specjalistką od gmatwania pozornie prostych sytuacji. To jedna z tych pisarek, która nie rozmienia się na drobne. W Pionkach czuć, że doskonale wiedziała, co chce osiągnąć tą historią. Mafia nikomu nie odpuszcza.

Odważna i ekstrawagancka powieść.

Julka ma 25 lat, trudne dzieciństwo za sobą, a przed sobą dużo cudzej kokainy, mało pieniędzy i transseksualną przyjaciółkę, z którą czasami sypia.

Anka ma 36 lat, karierę, mieszkanie na kredyt w centrum miasta, sporo wina w lodówce i męża, który chyba jej nie kocha. Każda z nich żyje w innej stolicy według innych reguł. Dzień, w którym się spotkają, zmieni wszystko. Albo nic.

Dwie bohaterki, dwa różne światy, a w tle Polska wijąca się białą kreską, tętniąca korpożyciem, kolorowa imprezownia, ale też szara ojczyzna bitych żon, zmarnowanych szans i fetoru ciasnych mieszkań.

Malwina Pająk nie boi się krzyczeć. Z rozdziału na rozdział zdejmuje kolejne warstwy lukru, by dotrzeć do sedna, w którym tkwi bolesna prawda. Trochę śmieszno, trochę straszno, na pewno bez złudzeń.